De eerste repetitie
Voor het eerst sinds lange tijd ben ik op weg naar een repetitie. My God wat voelt dat fijn! Door mijn eigen clash met popmuziek en door de culturele armoede als gevolg van corona, viel er de afgelopen tijd weinig op te treden en repeteren. Nu merk ik pas hoe erg ik het heb gemist om samen met anderen muziek te maken. Vanuit Almere rij ik naar Amsterdam om Frank op te pikken in mijn kleine zwarte autootje met bijna 300.000 km op de teller (ja, ze is een taaie die auto van mij). Al navigerend naar de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht (HKU) vertelt Frank me over de gitaarlessen…
De geschiedenis van jazz: elegant of van de straat?
Wat weet jij over de geschiedenis van jazz? Mijn kennis gaat to be honest niet heel veel verder dan: het is een muziekstijl waarin improvisatie centraal staat en die is ontstaan in New Orleans, Amerika. En ik kan daar hooguit nog zoiets aan toevoegen als: het is een combinatie van Afrikaanse en Europese muziek. Dat is vrij basic, dus ben ik op zoek gegaan naar some juicy details over de geschiedenis van jazzmuziek, and boy did I find some. “Losse zeden en lage sociale status?!” Ik schreeuw het nog net niet uit van schrik wanneer ik tijdens mijn eerste zoekpoging naar de rijke en elegante historie van jazzmuziek op een…
On the Sunny Side of the Street
Vandaag schijnt de zon. Niet alleen buiten, maar ook in mijn muziekstudiootje. De reden? Het opnemen van mijn allereerste jazzcover! En welke liedje past er nou beter bij die positieve vibes dan ‘On the Sunny Side of the Street’? On the Sunny Side of the Street is in 1930 gecomponeerd voor de musical ‘Lew Leslie’s International Revue‘ door Jimmy McHugh, althans op papier. De geruchten gaan dat het liedje oorspronkelijk is gecomponeerd door Fats Waller. Hij zou snel geld nodig hebben gehad en de rechten daarom hebben verkocht, iets wat hij misschien liever niet had kunnen doen: ondanks dat de musical flopte, werd On the Sunny Side of the Street…
Interview met Radio Drenthe
Waar een deur dichtgaat, gaat een raam open. Een heerlijke tegeltjeswijsheid, die je ongetwijfeld kent. Cliché, maar vaak wel waar. Zo gooide Radio Drenthe een raam open toen ik een deur dichtsloeg. Vlak nadat ik bekendmaakte het hoofdstuk ‘Oes de Popzangeres’ af te sluiten en te starten met een nieuw jazzy hoofdstuk, kreeg ik een uitnodiging van de redactie van Radio Drenthe. Of het me tof leek een radio-interview te doen over de switch naar jazz? Natúúrlijk! Nou hoor ik je denken: “Vanwaar Radio Drenthe? Ze komt toch uit Groningen?” Die vraag begrijp ik volledig, want over het algemeen besteden de regionale stations (RTV’s) voornamelijk aandacht aan nieuws en artiesten…
Muziekimprovisatie: wat maakt het zo bijzonder (eng)?
In mijn vorige blogpost schreef ik over de ingrediënten van jazzmuziek en kwam improviseren naar voren als één van de belangrijkste kenmerken van jazz. De een kan er niet naar luisteren, terwijl voor de ander een liedje pas compleet is als er en stuk improvisatie in zit. Bij welke partij je ook hoort: improviseren wordt gezien als hét bewijs van muzikaliteit. Ondanks dat ik het heerlijk vind om naar te luisteren, vind ik het doodeng om zelf te doen. There, I said it. Maar waarom? En hoe kom ik er af? Om daar een antwoord op te krijgen ben ik me gaan verdiepen in de psychologie achter muziekimprovisatie. Maar voordat…
De ingrediënten van jazz
Het is een grauwe ochtend als ik aan de keukentafel zit met onze 10-jarige dochter Armelle. Tussen een slok melk en een hap brood door vraagt ze me met een serieuze blik: “Is de Goede Fee een jazzzangeres?” Ik probeer me voor de geest te halen welke liedjes de Goede Fee zingt, maar ik kom er zo snel niet op dus vraag ik haar wat ze precies bedoelt. “Nou”, reageert ze guitig, “ze zegt toch steeds bibbedie babbedie boe?” Ze schiet in de lach en ik lig nog harder dubbel. Dat een kind van 10 scatten (zingend improviseren met woorden zonder betekenis, zoals doohbeeh, doohbah, bahboahdap) ziet als iets dat…
Het verhaal achter mijn logo
Het was geen makkie, dat bedenken van een logo. De meest wilde ideeën kwamen voorbij: van het verwerken van een Big Band in mijn bos krullen tot letters gevormd door brassinstrumenten. Ik heb heel wat uren achter mijn kladblokje zitten zweten tot ik me bedacht dat less meestal wel echt more is. Met dat idee in mijn hoofd ben ik op papier gaan zetten wat voor mij écht belangrijk is. Dat bleek de kleur goud, mijn naam en mijn verhaal te zijn. Gewapend met die drie elementen stapte ik op grafisch vormgever Erik Sherman af. De rest is geschiedenis. Die laatste zin klinkt wel erg episch. Alsof mijn logo inmiddels…
