Jazzy babynamen
Terwijl ik dit artikel schrijf, lig ik in bed op mijn buik. Iets wat binnenkort niet meer kan, want er groeit daar een derde mini-me die steeds meer ruimte nodig heeft. Ik geniet er dus nog maar even van. En ondertussen probeer ik de perfecte babynaam te vinden, iets wat ik tijdens de vorige twee zwangerschappen erg lastig vond. De jongste zat zelfs een paar uur zonder naam, want ja, keuzestress. Dat gaat ons dit keer niet gebeuren. Zeker niet met deze lijst vol jazzy babynamen. Meisjesnamen Ella Billie Sarah Nina Dinah Peggy Bessie Anita Carmen Etta Julie Dianne Diana Dee Dee Blossom June Abbey Shirley Madeleine Cassandra Norah Fay…
Eenjarig jubileum als muziekjournalist bij Jazzism Magazine
Deze maand is het een jaar geleden dat mijn eerste publicatie voor Jazzism Magazine geplaatst werd. Toen Annie van der Velde (hoofdredacteur) me vroeg of ik voor het blad zou willen schrijven, greep ik die kans met beide handen aan. Het schrijven gaat gepaard met frustratie en euforie, maar levert in the end altijd veel plezier op. Ken jij Jazzism? Het is een tijdschrift dat gaat over – je raadt het al – jazz. Maar ook over blues en andere genres met roots in jazz en blues, zoals soul, R&B en hiphop. In het blad staan columns, achtergrondverhalen en interviews met artiesten uit binnen- en buitenland. Zo schitterde Alicia Keys…
DJAM: hét alternatief voor het conservatorium
Wat doe je als je erover nadenkt om je aan te melden bij een conservatorium? Dan bespreek je die optie met mensen met verstand van zaken. En wat doe je vervolgens als je van improvisatiecoach Roxi Jasper het advies krijgt om na te gaan of DJAM niet iets voor jou is? Dan doe je dat! Zodoende kwam ik terecht bij DJAM, School voor Jazz in Amsterdam. Een keuze waar ik geen moment spijt van heb. “Waarom heb ik daar nog nooit van gehoord?” vraag ik Roxi als ze me de tip geeft. Achteraf gezien, nu ik bij DJAM studeer en er met mensen over praat, hoor ik steeds vaker van…
Jazz leerde me rappen
Vandaag releast rapper Lange Frans, bekend van hits zoals ‘Het Land Van’ en ‘Zinloos’ de single ‘Yeah Aight’. Het nummer is een samenwerking met de Amsterdamse rapper Serra, de 17 jaar jonge producer Caprisol en met… *tromgeroffel*… moi. Voor dit lied heb ik m’n rap skills – waarvan ik niet eens wist dat ik ze had – uit de kast getrokken. En dat is iets wat ik niet had gekund zonder jazz. Rappen. I know, het klinkt als iets voor 15-jarigen met een afzakkende broek en gouden kettingen uit the hood. Maar dat is het niet. Niet alléén, in ieder geval. Hiphop is inmiddels zo populair dat je het als…
Wat hebben Willem II, Bella Ciao en jazz met elkaar gemeen?
De Tilburgse profvoetbalclub Willem II heeft een groep trouwe supporters die hen door de moeilijkste wedstrijden heen sleept. Net zoals vele andere voetbalsupporters doen zij dat bijvoorbeeld door te zingen. De supportersliederen galmden vanuit het stadion zo hup, Noord-Brabant in. Je leest het goed. Galmden, in de verleden tijd. Want door corona is het stil in de voetbalstations. Geen publiek, geen muziek, geen sfeer en vooral geen support. En daarom heeft TOTO (je weet wel, die van die irritante reclames waarop je stiekem héél graag wil dansen) The Stage in het leven geroepen: een denkbeeldig podium waarop voetballiefhebbers hun club een hart onder de riem kunnen steken door een supporterslied…
Jazz als medicijn
Toen ik nog een klein meisje was met een afro en melktanden, woonden we in twee huizen. Doordeweeks in een dorpje in Friesland waar m’n moeder haar huisartsenpraktijk had. ’s Weekends verbleven we in Drenthe, waar m’n moeder alle drukte even achter zich kon laten. Het weekendhuis stond midden in een bos. Zonder buren binnen een straal van ik weet niet hoeveel meter. ’s Nachts was het er donkerder dan de binnenkant van je ogen. Waaide het een beetje dan krasten de takken van een reusachtige boom op de twee kleine ramen van mijn slaapkamertje. Met een beetje fantasie zag ik monsters in die takken. Een ander, realistischer monster, Karbonkel…
Liefde voor muziek
Een tijdje geleden voelde ik me niet zo goed, k*t zelfs. Je moet je voorstellen dat je van kinds af aan een droom hebt, daar jarenlang keihard voor knokt en je dan op een dag realiseert dat het niks gaat worden. Dat komt echt snoeihard aan. Voor mij betekende dat een einde aan de liefde voor muziek. Het was erg. Heel erg. Stapte ik de auto in, dan ging de radio uit. Kwam er een zangprogramma voorbij op tv, dan werd dat weg gezapt. De situatie had een beetje weg van een bruid die was laten staan bij het altaar en vervolgens geen witte duif of ring meer kon zien.…
De eerste repetitie
Voor het eerst sinds lange tijd ben ik op weg naar een repetitie. My God wat voelt dat fijn! Door mijn eigen clash met popmuziek en door de culturele armoede als gevolg van corona, viel er de afgelopen tijd weinig op te treden en repeteren. Nu merk ik pas hoe erg ik het heb gemist om samen met anderen muziek te maken. Vanuit Almere rij ik naar Amsterdam om Frank op te pikken in mijn kleine zwarte autootje met bijna 300.000 km op de teller (ja, ze is een taaie die auto van mij). Al navigerend naar de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht (HKU) vertelt Frank me over de gitaarlessen…
Interview met Radio Drenthe
Waar een deur dichtgaat, gaat een raam open. Een heerlijke tegeltjeswijsheid, die je ongetwijfeld kent. Cliché, maar vaak wel waar. Zo gooide Radio Drenthe een raam open toen ik een deur dichtsloeg. Vlak nadat ik bekendmaakte het hoofdstuk ‘Oes de Popzangeres’ af te sluiten en te starten met een nieuw jazzy hoofdstuk, kreeg ik een uitnodiging van de redactie van Radio Drenthe. Of het me tof leek een radio-interview te doen over de switch naar jazz? Natúúrlijk! Nou hoor ik je denken: “Vanwaar Radio Drenthe? Ze komt toch uit Groningen?” Die vraag begrijp ik volledig, want over het algemeen besteden de regionale stations (RTV’s) voornamelijk aandacht aan nieuws en artiesten…
Het verhaal achter mijn logo
Het was geen makkie, dat bedenken van een logo. De meest wilde ideeën kwamen voorbij: van het verwerken van een Big Band in mijn bos krullen tot letters gevormd door brassinstrumenten. Ik heb heel wat uren achter mijn kladblokje zitten zweten tot ik me bedacht dat less meestal wel echt more is. Met dat idee in mijn hoofd ben ik op papier gaan zetten wat voor mij écht belangrijk is. Dat bleek de kleur goud, mijn naam en mijn verhaal te zijn. Gewapend met die drie elementen stapte ik op grafisch vormgever Erik Sherman af. De rest is geschiedenis. Die laatste zin klinkt wel erg episch. Alsof mijn logo inmiddels…
