Jazz als medicijn

Toen ik nog een klein meisje was met een afro en melktanden, woonden we in twee huizen. Doordeweeks in een dorpje in Friesland waar m’n moeder haar huisartsenpraktijk had. ’s Weekends verbleven we in Drenthe, waar m’n moeder alle drukte even achter zich kon laten.

Het weekendhuis stond midden in een bos. Zonder buren binnen een straal van ik weet niet hoeveel meter. ’s Nachts was het er donkerder dan de binnenkant van je ogen. Waaide het een beetje dan krasten de takken van een reusachtige boom op de twee kleine ramen van mijn slaapkamertje. Met een beetje fantasie zag ik monsters in die takken. Een ander, realistischer monster, Karbonkel (ik krijg er nog de rillingen van), verscheen elke nacht weer vanachter de stapel tweederangs knuffels die in de hoek op een kastje stonden. God, wat was het daar spannend.

Overdag was het een heerlijke plek. Hutten bouwen, zelf in elkaar getimmerde hekjes beschilderen, bramen zoeken en opeten, spijkers in een blok hout slaan just for fun, brandnetels platstampen, zwemmen met je blote billen; alles kon. Het weekendhuisje zou voor rust zorgen, nou mij niet gezien hoor. Na zo’n dag was ik compleet uitgeput als mensje van geen meter hoog. En ik wist: als ik me vies genoeg maak, dan mag ik in bad.

Na het badderen kroop ik dan op een schapenvachtje voor de openhaard. Daar lag ik dan. Wegdromend in luxe tot het moment bruut zou worden verstoord. Bedtijd. Gatver. Weer die enge trap op. Weer die enge gang door. Weer die enge slaapkamer in. En daar lag ik dan. Ik kon wel janken. Maar dat was altijd van korte duur. Mijn moeder kroop achter de piano, ze speelde en alles was goed.

Ik probeer me te herinneren wat ze speelde. Ze speelde zoveel. Loverman. Lullaby of Birdland. Jazz, in ieder geval. Wanneer ik me weer verlamd voel door alle nieuwsberichten over het virus, weet ik wat me te doen staat. Jazz.

Bedankt mam.