Wat hebben Willem II, Bella Ciao en jazz met elkaar gemeen?

De Tilburgse profvoetbalclub Willem II heeft een groep trouwe supporters die hen door de moeilijkste wedstrijden heen sleept. Net zoals vele andere voetbalsupporters doen zij dat bijvoorbeeld door te zingen. De supportersliederen galmden vanuit het stadion zo hup, Noord-Brabant in.

Je leest het goed. Galmden, in de verleden tijd. Want door corona is het stil in de voetbalstations. Geen publiek, geen muziek, geen sfeer en vooral geen support. En daarom heeft TOTO (je weet wel, die van die irritante reclames waarop je stiekem héél graag wil dansen) The Stage in het leven geroepen: een denkbeeldig podium waarop voetballiefhebbers hun club een hart onder de riem kunnen steken door een supporterslied op te nemen.

Meewerken aan The Stage

Als ik mijn telefoon pak, zie ik een appje met de vraag of ik een video zou willen maken om voetbal-liefhebbende zangtalenten op weg te helpen. Ik twijfel, want het enige wat ik met voetbal heb, is dat ik er elk weekend verplicht naar moet kijken, gedwongen door manlief en oudste dochter.

“We zouden het tof vinden als je een jazzversie maakt.” Wait, what?! Weg twijfel. I’m in! Een kans om te oefenen met jazz grijp ik uiteraard met beide handen en voeten aan. Zo gezegd, zo gedaan.

Bella Ciao

Speurend door de toegezonden lijst met supportersliederen valt mijn oog direct op het Tilburgse lied “Niet de beste, maar wel de gekste”. Gezongen op de melodie van Bella Ciao, dat prachtige Italiaanse lied uit de Netflix serie La Casa de Papel.

Bella Ciao is van oorsprong een “canto di lavoro” oftewel een werklied. Men zong het lied rond 1900 tijdens het werk op het land. Ha! Een overeenkomst met de geschiedenis van jazz. Maar tijdens WOII veranderde de functie van het lied. Het werd een partizanenlied, een protestlied tegen Mussolini en het fascisme. Dat duurde tot het land zijn vrijheid herwon. Sindsdien is Bella Ciao het lied waarmee de vrijheid wordt gevierd in Italië. Automatisch denk ik aan hoe Afro-Amerikanen jazzmuziek gebruikten om de afschaffing van de slavernij te vieren.

Kruisbestuiving

Onlangs sprak ik met Martijn Luttmer over het uitstervende ras dat ‘jazz luisteraar’ heet. Hij vertelde toen over zijn missie om jazz op een breder – en vooral jonger – publiek over te brengen. Kruisbestuiving tussen verschillende muziekgenres, artiesten en luisteraars is een manier om dat voor elkaar te krijgen. Met dat idee in gedachten vind ik het een nog grotere eer dat ik een liedje mag ‘verjazzen’ voor een enorm voetbalpubliek.

“Kom nou maar door met dat liedje”, hoor ik je denken. Dus bij deze. Met dank aan gitarist Frank Wolff en contrabassist Julian Tjon Sack Kie.

En, wat vind je van dit lied? Ben je geïnspireerd om een voetballied op te nemen? Of ken je iemand die hier uitermate geschikt voor is? Een lied insturen doe je via deze website. Ook kun je daar je stem uitbrengen op ingezonden liedjes. Veel plezier!