Eenjarig jubileum als muziekjournalist bij Jazzism Magazine

Deze maand is het een jaar geleden dat mijn eerste publicatie voor Jazzism Magazine geplaatst werd. Toen Annie van der Velde (hoofdredacteur) me vroeg of ik voor het blad zou willen schrijven, greep ik die kans met beide handen aan. Het schrijven gaat gepaard met frustratie en euforie, maar levert in the end altijd veel plezier op.

Ken jij Jazzism? Het is een tijdschrift dat gaat over – je raadt het al – jazz. Maar ook over blues en andere genres met roots in jazz en blues, zoals soul, R&B en hiphop. In het blad staan columns, achtergrondverhalen en interviews met artiesten uit binnen- en buitenland. Zo schitterde Alicia Keys eind vorig jaar op de cover. Mijn Engels werd op de proef gesteld toen ik de twintiger Michael Mayo, een absurd getalenteerde Amerikaanse zanger en componist, mocht interviewen. Dat talent heeft ie niet van een vreemde trouwens. Zijn moeder zong als achtergrondzangeres bij Diana Ross, Beyoncé, Luther Vandross, Ray Charles en Whitney Houston. Om maar even wat namen te noemen. Of ik starstruck was? Laten we zeggen dat het me dankzij zíjn nuchterheid en humor lukte om overenthousiaste reacties te onderdrukken. 

Aandacht voor opkomende artiesten is er ook. Zo interviewde ik Latanya Alberto, Ian Cleaver en Gideon Tazelaar, allemaal aanstormend talent uit Nederland. Maar ook gevestigde artiesten zoals Trijntje Oosterhuis komen voorbij.

Het schrijven gaat niet altijd zonder slag of stoot trouwens. Meestal ga ik door een rollercoaster van emoties. Te beginnen met excitement, want yes ik mag weer een inspirerend persoon interviewen. Het gesprek verloopt altijd prettig of het nou online of in real life plaatsvindt. Komen die gespreksvaardigheden uit m’n toch-niet-helemaal-weggegooide-studie psychologie toch nog van pas. Winning, denk ik dan. Daarna volgt frisse tegenzin wanneer ik een transcript van de opgenomen conversatie moet gaan schrijven. Een transcript is niet heel spannend namelijk; het is een letterlijke weergave van een gesproken tekst. Koptelefoon op en gaan.

Vervolgens breekt een fase aan waarin frustratie en euforie elkaar afwisselen. De frustratie ontstaat als ik het overzicht verlies en even niet meer weet hoe ik een goedlopend verhaal kan maken van de overload aan interessante gegevens. Ik denk dat ⅓ van het gesprek het interview haalt. Kill your darlings, zeg maar. Nu ik dit schrijf bedenk ik me dat ik m’n interviews dus eigenlijk zo zou moeten aanpassen dat ik ⅔ minder informatie krijg, maar anderzijds is het zó leuk om met mensen over hun passie te praten dat dat vanuit menselijk oogpunt vrijwel onmogelijk is. Anyhow, wanneer ik gefrustreerd ben, richt ik me tot de schrijfgoden et voilà: de puzzelstukjes vallen op hun plek. Euforisch kippenvel momentje.

Dit werk is écht ontzettend mooi. Uit ieder gesprek neem je iets waardevols mee. Dankzij David Linx die een ontzettende promotor is van het najagen van je eigen geluid, ongeacht of anderen dat mooi vinden, nam ik bijvoorbeeld weer eens een eigen liedje op. Mijn liefde voor muziek groeit dan ook tijdens ieder gesprek. Hoe kan het ook anders? Muziek is zo iets bijzonders. Iedere artiest laat dat op een eigen manier zien. Waar Sabrina Starke muziek inzet als helend middel, is het voor Masha Bijlsma een manier om te verbinden met mensen. En zo zijn er nog ontelbaar veel mooie verhalen. Allemaal te lezen in Jazzism Magazine. 

Wil je een losse editie bestellen of een abonnement afsluiten? Dat kan via jazzism.nl. Liever op de fiets naar de winkel? Dat kan natuurlijk ook bij de boekenwinkel bij jou in de buurt. Gewoon eens rondneuzen op de website is ook leuk trouwens.