De connectie tussen muziek, verhaal en mensen volgens Sara Bax

Op 7 oktober brengt Artez-student Sara Bax haar debuut EP “Boy on the Moon” uit. Niet zomaar een EP, maar eentje met composities doordrenkt van theatrale diepgang en teksten die getuigen van een heleboel levenservaring en wijsheid – en dat terwijl ze nog geen kwart eeuw oud is. Op de plaat wordt ze ook nog eens begeleid door grote namen, zoals Jeroen van Vliet (piano, won in 2014 de belangrijkste Nederlandse jazzprijs, de Boy Edgar prijs) en Emile Visser (cello, Metropole Orkest). Wat mij betreft is deze laatstejaarsstudente nu al met vlag en wimpel geslaagd.

Omdat ik hoogzwanger ben en de baby elk moment kan komen, spreken Sara en ik online af. Een blonde krullenbol begroet me vrolijk vanuit een gezellige studentenkamer. First things first. “Wie is Sara Bax?” vraag ik haar. Ze gooit haar hoofd achterover richting een kast met daarop – als ik het goed zie – een prachtige Epipremnum Pinnatum Aureum. (Voor de niet urban jungle junkies onder ons: dat is een plant.) Terwijl ze met haar handen in haar haren achterover hangt en naar het plafond kijkt, geeft ze toe dat dat best een moeilijke vraag is. “Het conservatorium is bij uitstek een plek om op zoek te gaan naar wie je bent, wie je wil zijn als artiest en wat je wil vertellen. In deze EP merk ik dat ik sta voor connectie. Connectie met de mensen om je heen en de wereld.”

Gebrek aan connectie

Met haar warme, zachte stem neemt ze je via haar zelfgeschreven teksten mee in haar belevingswereld. “De inspiratie voor ‘Turn Down the Pace’ kwam toen ik in huis zat te luisteren naar alle geluiden die ik hoorde. Een tikkende klok, auto’s die voorbij rijden, voetstappen, pratende mensen, fietsbellen, een autoradio, lachende kinderen, constructiewerkers… dat het nooit even stil is, deed me denken aan de hoeveelheid mensen tegenwoordig, en jongeren ook, die alsmaar doordenderen. Met burn outs tot gevolg. Die mensen zijn op een bepaalde manier de connectie met hun natuurlijke staat van zijn verloren. Ik verlang terug naar die oorspronkelijke natuur waarin de mens meer verbonden is met de natuur en elkaar.”

Zelf kampt de zangeres met een andere mentale uitdaging, namelijk PTSS. “Doordat ik als kind geestelijk en emotioneel mishandeld werd, ben ik op m’n 16e uit huis geplaatst. Via traumatherapie en door muziek te maken, is het me gelukt uit mijn overlevingsstand te komen.” Door de situatie thuis heeft ze een slechte band met haar vader en het gevoel dat ze bepaalde dingen miste in haar jeugd, zoals te horen in ‘Daddy’. “Voor dit lied zocht ik een bepaald gevoel in het pianospel. Ik speelde het met klasgenoten, maar er miste nog iets qua sfeer en klankkleur. Bij Artez kun je tijdens een swap-les, les nemen van docenten waar je normaal geen les van hebt. Ik ging naar Jeroen van Vliet en we speelden het stuk. Hij begreep me gelijk!” Of het lastig was om hem voor een samenwerking te strikken? “Nee. Ik hoefde het alleen maar te vragen, haha!”

Betekenis belangrijk

De componiste wou het stuk aanvullen met cello en ging daarover in gesprek met docent Emile Visser. “Ik wou graag meer over het instrument leren om ervoor te kunnen arrangeren. In Arnhem zijn niet zoveel cellisten en al helemaal niet zoveel veelzijdige die ook een bas-rol of improvisatie op zich kunnen nemen. Hij wel.” Het was dus een logische keuze voor Sara. “Toen ik het lied voor het eerst met hem speelde, nam hij eerst de tekst door in plaats van de bladmuziek. Ik heb een theaterachtergrond, dus als ik tekst gebruik vind ik betekenis belangrijk. Instrumentalisten zijn vaak niet zo gefocust op de tekst, maar gaan helemaal op in de muziek. Dus toen dacht ik: ‘Jou moet ik op de plaat hebben!’ Gelukkig zag hij dat zitten.

Jong en oud

Bax was van plan een mix te maken tussen minder en meer ervaren muzikanten, wat met de toevoeging van de vrij recent afgestudeerde drummer Max Hering aardig leek te lukken. “Het leek me tof om ook nog een jonge blazer te vinden die net zoals Max en ik nog in de opbouwende fase zit. Ik stuurde wat mailtjes rond naar afgestudeerden, maar kreeg helaas geen reactie.” Dus verzamelde Sara al haar moed om nog een docent aan te spreken. Angelo Verploegen (flügelhorn) reageerde heel enthousiast. “Hij had al eens in een kwartet gespeeld met Jeroen en dat beviel goed.”

Ieder instrument een eigen rol

Zoals gezegd betekent connectie veel voor de Artez-studente. Dat geldt ook voor de samenwerking met de band. “Ik vraag mensen omdat ik een connectie met ze voel op muzikaal vlak, maar ook de persoonlijke dynamiek moet fijn zijn.” Daarnaast probeert ze in haar werk een muzikaal verband te leggen tussen het geluid en de tekst. “Het lied ‘Boy on the Moon’ gaat over een jongetje dat vanuit zijn zolderraam naar de nacht kijkt. Hij droomt ervan om naar de maan te gaan. Terwijl het liedje vordert, wordt de jongen ouder en vervaagt zijn droom. Het verhaal staat symbool voor het hebben van een droom als kind en het stukje bij beetje verliezen van die droom naarmate je ouder wordt doordat je in een sleur belandt. De cello is een representatie van het jongetje. De piano beeldt de wereld uit die maar doordraait. Zo heeft iedereen in de band theatraal gezien een eigen rol, waardoor je ook in de improvisatie een meer verhalende invulling krijgt.”

Bax hoopt dat haar EP ‘Boy on the Moon’ luisteraars inspireert om hun dromen na te blijven jagen en om dicht bij zichzelf, de natuur en elkaar te blijven. Sara’s boodschap is een mooie. En op muziek, klinkt die nóg veel mooier. Eén ding weet ik wel: ik voel een connectie met Sara Bax en haar muziek. En nu jij dit artikel gelezen hebt, hoop ik dat je met veel fantasie en verbeelding luistert naar de EP ‘Boy on the Moon’ en verbinding voelt. Geniet ervan!

Volg Sara Bax dan op Instagram, Facebook, YouTube of Spotify en blijf op de hoogte van de release van haar debuut EP ‘Boy on the Moon’.